وقتی مانده بودم پوشیده از برگ های پوسیده
چیزی نگذشت... به کوتاهی آرامی تشویشم
دستی آمد و از حوض دلم ربایید تو را
شیرین شدی به کامش، نوش شدی به جانش
باز ھم من ماندم این برگ های پوسیده
نظرات شما عزیزان:
اینجـا زَمـیـטּ اَست
رَسم آدمـہـایَش عـجـیبـ اَست
اینجـا گـُم کـہ بشـَوے
بـہ جـاے اینکہ دُنبالَــت بگـَردند
فَراموشَت مـے ڪننـد
عاشِق کہ بشـَوے
بـہ جـاے اینکـہ دَرڪَت کـنند ، مُتهمَت مـے ڪنند
فَرهنگـ لُغتـ اینجـا چیزے اَز
عِشق وَ اِحساس وَ غـرور سَرش نمـے شَود
زیاد کہ خوبـ باشے ، زیادے مےشَوے
زیاد کہ دَم دَستـ باشے ، تڪرارے مے شَوے
زیاد کہ بخَندے ، بَـرچَسبـ دیـ ـوانگـے مـے خورے
وَ زیاد کہ اَشکـ بریزے ... عاشقـــــ ــ ــــے !
ایـטּ جا باید
فــَقـط
بَراے دیگران نَفس بکـشے...
غرور چشمانت با اولین حرکت ماتم میکند...
به منم سر بزنین...
می گوید: کلمات گـــــــــــاهی بار معنایی خود را از دست می دهند ...
این روزها " دوستـــــت دارم " ها دیگر قلــــــب کســـی را به تپش وا نمیدارد !
و گونه کسی را سرخ نمیکند !
زیرا در آنها هیچ رشدى نیست.
[ جمعه 17 آذر 1391برچسب:درخود مانده,ابزار وبلاگ,اداب رسوم,قطعه عاشقانه,فرهنگ وادب,شعر نو ایران,عشقولانه ها, ] [ 20:51 ] [ ایــزدمهــــــــــــــــر ]
[