فرق مدیر در غرب و ایران غرب: موفقیت مدیر بر اساس پیشرفت مجموعه تحت مدیریتش سنجیده میشود. ایران: موفقیت مدیر سنجیده نمی شود، خود مدیر بودن نشانه موفقیت است. غرب: مدیران بعضی وقت ها استعفا می دهند. ایران: عشق به خدمت مانع از استعفا می شود. غرب: افراد از مشاغل پایین شروع می کنند و به تدریج ممکن است مدیر شوند. ایران: افراد مدیر مادرزادی هستند و اولین شغلشان در بیست سالگی مدیریت است. غرب: برای یک پست مدیریت، دنبال مدیر می گردند. ایران: برای یک فرد، دنبال پست مدیریت می گردند و در صورت لزوم این پست ساخته می شود. غرب: یک کارمند ساده ممکن است سه سال بعد مدیر شود. ایران: یک کارمند ساده، سه سال بعد همان کارمند ساده است، در حالی که مدیرش سه بار عوض شده. غرب: اگر بخواهند از دانش و تجربه کسی حداکثر استفاده را بکنند، او را مشاور مدیریت می کنند. ایران: اگر بخواهند از کسی هیچ استفاده ای نکنند، او را مشاور مدیریت می کنند. غرب: اگر کسی از کار برکنار شود، عذرخواهی می کند و حتی ممکن است محاکمه شود. ایران: اگر کسی از کار برکنار شود، طی مراسم باشکوهی از او تقدیر می شود و پست مدیریت جدید می گیرد. غرب: مدیران بصورت مستقل استخدام و برکنار می شوند، ولی بصورت گروهی و هماهنگ کار می کنند. ایران: مدیران بصورت مستقل و غیرهماهنگ کار می کنند، ولی بصورت گروهی استخدام و برکنار می شوند. غرب: برای استخدام مدیر، در روزنامه آگهی می دهند و با برخی مصاحبه می کنند. ایران: برای استخدام مدیر، به فرد مورد نظر تلفن  می کنند. غرب: زمان پایان کار یک مدیر و شروع کار مدیر بعدی از قبل مشخص است. ایران: مدیران در همان روز حکم مدیریت یا برکناریشان را می گیرند. غرب: همه می دانند درآمد قانونی یک مدیر زیاد است. ایران: مدیران انسانهای ساده زیستی هستند که درآمدشان به کسی ربطی ندارد. غرب: شما مدیرتان را با اسم کوچک صدا می زنید.. ایران: شما مدیرتان را صدا نمی زنید، چون اصلاً به شما وقت ملاقات نمی دهد. غرب: برای مدیریت، سابقه کار مفید و لیاقت لازم است. ایران: برای مدیریت، مورد اعتماد بودن کفایت می کند.