ایستاده‌ام توی صف ساندویچی که ناهار امروزم را سرپایی

و در اسرع وقت بخورم و برگردم شرکت. از مواقعی که خوردن،

فقط برای سیر شدن است

و قرار نیست از آن چیزی که می‌جوی و می‌بلعی لذت ببری، بیزارم. 

پیرمرد نشست کنار سفره و گفت: آخه زن یه حرف رو چند بار باید

بهت زد تا حالیت بشه مگه هزار بار بهت نگفتم من

ما...کا...رو...نی دوست نـ...دا...رم.

باید مثه دفعه ی قبلی بشقاب رو پرت کنم گوشه ی اتاق

تا شیر فهم بشی؟دفعه های قبلی حداقل شله نمی شد

این دفعه که دیگه حسابی گند زدی.

چرا چیزی نمی گی. همین جور نشستی منو نگاه می کنی که چی؟

مثلا می خوای مظلوم نمایی کنی نه؟ اه نمکم هم که نداره.

آب هم که سر سفره نیست.

پس تو چه غلطی می کنی توی این خونه.

پیرمرد جمله ی آخر را که گفت چند لحظه ای سکوت کرد اشک توی

چشم هایش جمع شد و به قاب عکسی که پای سفره به دیوار

تکیه داده بود نگاه کرد.

روبان سیاهی گوشه عکس پیرزن نشسته بود.